Ogary poszły w las
Radosną czyniąc wrzawę.
Ogarów to był czas,
Więc poszły w las.
Ogary poszły w las,
Bo w lesie miały sprawę,
Zaginął po nich ślad
Od tamtych lat.

Ogary poszły w las
Zielony i niebieski
I w czarny wielki bór,
Do samych chmur.
Nie chciały iść do miast
Na pokojowe pieski,
Więc nie wróciły już
Z jodłowych puszcz.

Ogary poszły w las
Z radosnym psim hałasem,
A odgłos grania ich
Wciąż cichł i cichł.
Ogary poszły w las,
By zginąć razem z lasem,
By czas nam było już
Żałować róż.