Jedno życie wszystkim dane,
jeden świat,
jedno niebo z rozsypanym
grochem gwiazd,
jedna ziemia, jeden księżyc,
ten sam tlen...
Jednakowo nam pisany
wieczny sen.

A nas tak wielu, tak wielu,
czy to się da podzielić?

Tylko ciebie, jedną ciebie
tylko mam
w gęstniejącym korowodzie
ludzkich mas.
Wkoło mrowie nieprzebrane,
ścisk i tłok
i tak łatwo jest rozdzielić
dwoje rąk.

A ich tak wielu, tak wielu...
Tak łatwo nas rozdzielić.

Tylko jeden nam, kochani,
dany kraj,
jedna Wisła i Warszawa,
Pcim i Kłaj,
w testamencie zapisany
wspólny hymn,
że nie zginie, że powstanie,
póki my...!

A ich tak wielu, tak wielu...
A nas tak łatwo dzielić.