Jedź, kiedy droga długa, prosta i szeroka
Lecz własny obierz kurs!
I choćby kręta była, czy o stromych zboczach
Nie zwieszaj głowy w dół!
Czy zawsze chcesz podążać już utartym szlakiem
Z tych samych śpiewać nut?
Czy pragniesz wyzwolenia kakofonii smakiem,
W dysonans wprawić chór?
Prastare dęby mijaj jak historii skarb
A melancholii kłęby niech rozgoni wiatr...
...Wiatr
Przemierzać trasę swego bytu niczym łosoś
Aż po wniesienia kres
I żniwić setki stęchłych przyzwyczajeń kosą
To byłby wielki cel!
Niewidzialnego złapać ducha zbiorowości
Którego szept odpycha ludzi od nagości
Zamyka drogę do umysłu otwartości
Forując grupy chęć!
Płaczące wierzby wyjawiły skąd ich żal
Bo tkwiły w miejscu i nie dały sobie szans

Więc jedź pod prąd!
Choćby pod prąd!

Depresje i niziny są wpisane w plan
By góry i wyżyny mogły czekać nas!

Więc jedź, więc jedź, więc jedź
Choćby pod prąd!!!

Znajdź swoją górę i skacz!