Porwaliśmy się nCa zdobycie wielkich gDór,
herosi z dawnych h lat służyli nam za wezór.
Przez niebotyczną gCrań pięliśmy długoD się,
niejeden odpadłh tam, znajdując w dolee śmierć.
Po drodze hulał Cwiatr i sypał w oczy śDnieg,
paraliżował sthrach, odbierał zmysły leęk.
Lecz nie ustawał nCikt, nawet w godzinieD złej,
zaciskał pięści hi śmiechem wołał: Heje!

PrzeCpięknie jeDst,
ei tylko tlenu mnHiej...

A prowadziły nas Nadzieja, Wiara, Złość,
bo tam na dole Zła naprawdę było dość.
I warto było iść, do góry wciąż się piąć,
by sobą wreszcie być, by przestać karki giąć.
I w czas wędrówki tej, był każdy z nas jak brat,
choć nie obyło się bez wiarołomnych zdrad.
Lecz nie ustawał nikt, nawet w godzinie złej,
zaciskał pięści i ze śmiechem wołał: Hej!

Przepięknie jest,
i tylko tlenu mniej...

Aż po tysiącach prób, przez przeraźliwą biel,
opłacił się nasz trud - osiągnęliśmy cel.
Czuliśmy bicie serc i pod stopami szczyt,
gdzie pewne było, że przed nami nie był nikt.
Lecz nie odezwał się tym razem żaden śmiech,
bo wszyscy padli tu, zajadle łapiąc dech.
I dziwny jakiś był zwycięstwa słodki smak,
minęło parę chwil, aż ktoś wychrypiał tak:

Przepięknie jest,
i tylko tlenu brak...
Przepięknie jest,
i tylko tlenu brak...