Pa ščodra namiecienym śniezie
Išli ŭ zaviruchu jany.
Kaliści byli, dy zhubilisia niedzie
Prykmiety čarhovaj viasny.
I tvary kałoła zavieja,
I kožny sumiot – jak hara.
A serca i śviecić, i hreje
I kliča viaršyni skarać:
Napierad, pakul nie pamierła nadzieja!

Nichto nie chacieŭ pamirać…
Nichno nie cha...

A ludzi z zamiecienych chataŭ,
Jak z noraŭ, hladzieli na ich.
I niechta piŭ kavu, a niechta – harbatu,
A niechta raźliŭ na traich.
Varjackaja heta ideja –
Pavieryć u siły dabra,
Napierad iści praz zavieju,
Choć možna było vybirać…
Apošniaj zaŭždy pamiraje nadzieja…

Nichto nie chacieŭ pamirać.
Nichto nie chacieŭ pamirać.
Nichto nie chacieŭ pamirać.

I chtości adstaŭ pa darozie,
A chtości viarnuŭsia nazad.
Zdavałasia, što ŭžo viasna na parozie,
I što ŭžo kaniec marazam.
Što vorah zaŭvažna słabieje,
Voś troški jašče i – ura!
I źniknie, niby letucieńnie,
Sivoj zaviruchi para.
Apošniaj zaŭždy pamiraje nadzieja…

Nichto nie chacieŭ pamirać.
Nichto nie chacieŭ pamirać.
Nichto nie chacieŭ pamirać.
Nichto nie chacieŭ pamirać.
Nichto nie chacieŭ pamirać.

Voś bieły, čyrvony i bieły.
Jak śnieh i jak kroŭ i jak śnieh.
Kamuści balić, a kamuś adbaleła,
Pad pokryvam śniežnym u śnie.
U śnie niepachisna idziem my,
Usia karaleŭskaja rać…
Najavie ž – biaźludnyja ziemli.
Taki, moža, los vajara –
Pamierci, pakul nie pamierła nadzieja.

Nichto nie chacieŭ pamirać.
Nichto nie chacieŭ pamirać.
Nichto nie chacieŭ pamirać.
Nichto nie chacieŭ pamirać.
Nichto nie chacieŭ pamirać.
Nichto nie chacieŭ pamirać.