Dzień się już na łąkach kładł
rzucając cień na wschód
Gdzieś tam za ścianą drzew stał czerwony księżyc
Z dzikich pól płynęła mgła
ubrana w biały tiul
Kot drżał i jeżył sierść
miotał się i prężył
Ktoś zanucił kilka nut
Ktoś inny szukał gwiazd
W oczach z bezsilnością bił się gniew
Życiem już zmęczeni, wypędzeni z ciepłych gniazd
Szli hen na koniec świata uśpić swoją krew


Płatki niebieskiego bzu
zazdrośnie zrywał wiatr
i szły w tan nie czując nic
prosto w żar ogniska
Gwiazdy pospadały w dół
nadzieję zżerał strach
Zły sen pradawnych wróżb
ziścił się na zgliszczach
W duszy jednak gra im coś co każe wstać i iść
I żyć pomimo wciąż otwartych ran
Dokąd jeszcze siły
póki w żyłach starczy krwi
Los gna na koniec świata
aż do nieba bram
Dalej, dalej gdzieś hen
gdzie jeszcze nie był nikt
Dalej, dalej noc, dzień
od brzasku aż po świt
Słońce będzie światłem dnia
a księżyc panem snu

Daj Bóg by rajskim ptakom
świecił dobry duch
Daj Bóg by rajskim ptakom
świecił dobry duch