Rastaje, jak tuman, i źnikaje u niabyt pakryjomu
Usio toje, čym ja hanarusia i što ja lublu.
Tolki chočacca vieryć, što słojem hustym čarnaziomu
Namahańni našyja lahuć u hetu ziamlu.

Moža być,
Jašče krok - i u biezdań.
My hladzim u tvar biadzie.
Ale, pavier,
Usie hetyja pieśni -
Tolki dla ciabie.

I baluča naukoł, i piakuča, i u vočy kaluča.
Nad vadoju płyvie našych marau niaździejśnienych dym.
I byli my adno dla adnoha vadoju hajučaj,
Tym adzinym pramieniem, dakładniej, ź niamnohich adnym.

Moža być,
Raźmiacie nas pa śvecie.
Ty - u Majami, ja - u Tybiet...
Ale ciapier
Usie hetyja pieśni
Tolki dla ciabie.

My na bierazie mora, jakoje zaviecca adčajem,
My udychajem raślinau marskich rezki jodavy pach,
Pazirajem naukoł i pačućci svaje vyklučajem
I trymajem nadzieju u chałodnych dryhotkich rukach.

Moža być,
Dzieści napradvieśni
Chtości ździejśnić,
Chtości - nie.
Nu, a pakul
Usie hetyja pieśni
Tolki dla ciabie