Stare kuGfle, do cna z grosza wypłukanea,
PoróżnDione z całym światem nie na żarGty,
Na szynkwaGsie z blachy, pod kapiącym kraneam,
UrządzaDją o północy piwne parGty.
Kiedy ksiGężyc zbudzi blaskiem szklane sercaa,
Z półek cisDzy zejdą w półmrok, bez pośpieGchu.
Obok siGebie staną święty i bluźnieraca,
I wypiDją razem gorzki lek od grzechGu.


MyG stare kufle, przez życiae poobijane,D 
Z głowaami pełnymi złotDych myśli, siwe God piwnej piany.D 
MGy stare kufle, stuknięte achyba zdrowo,D 
Idzieamy wciąż przed siDebie w przyszłość,
Z nadzGieją co dzień noDwą.


Starym kuflom sama toczy się rozmowa.
Gwar unosi się w przestrzeni nieustannie.
Jednym uchem odgadują z niego słowa.
W zwykłe prawdy układając je starannie.
Duchy z dymu umierają w oka mgnieniu,
Zanim oddech nocy da im postać nową.
Czasem tylko da się złapać w zamyśleniu,
Jakiś anioł stróż z boleśnie ciężką głową.

W stare kufle nikt już dzisiaj nie chce wierzyć.
Niepotrzebne światu mogą w pustkę odejść.
Nie potrafią jednak, tak po prostu nie żyć,
Kiedy piwo je wypełnia cierpkim chłodem.
Stare kufle, choć ze złudzeń wypłukane,
Idą harde, jedną ręką w bok podparte,
Czynić w świecie cuda dotąd nie widziane,
Zanim wleją w siebie swą ostatnią kwartę.