Już na krosnach krwi tkanina
Z jelit nici długie spina
Ludzkie głowy za ciężary
A za płochę miecz żelazny

My tkaninę boju tkamy
Dorrundowi ją oddamy
Gdy na polu martwy legniesz
Kości twoje wzorem sprzęgnę

Już kobierzec zgotowany
Od oszczepów cały szary
Nicią słodką wypełniany
We łzach kobiet wybielaną

Nad strumieniem przyklękamy
We krwi kądziel zanurzamy
Gdy dosięgniesz wzrokiem mary
Nocą spoczniesz w dole czarnym

Zaplatamy strach odwagą
Młodą miłość – zemstą starą
Razem panów i nędzarzy
W prządki równe powiązanych

Wyczeszemy z wojska ściany
Gęste runo pokonanych
Gdy usłyszysz nożyc szczęk
Wiedz, że twoich strzyże śmierć

Jedźmy dalej stąd
Tam gdzie słychać bitwy dzwon
Jedźmy dalej w trzy
Gdzie się wojny żagiew tli