Styczeń znów otulił mocnym snem        e
białą manną posypane pola              e
sosny w przekrzywionych czapach        a
na wielkim łbie                        C9
łypią czarnym ślepiem posiwiałej kory  C9 H7


Śpisz uśpiona sennym tańcem słońc
dni wtopionych w czarną sadzę nocy
za twym oknem wciąż zadymka
i śnieżny step
by się w nim odnaleźć starczy zamknąć oczy


Nim przeminie zimy wietrzny wiek
w oczach łzy stopnieją puszczą lody
krą odpłyną smutne wrony
zostanie śnieg
nieśmiertelnie słony i do końca wierny.