Po mnie narzeczona łzę uroni słoną,
za mnie kumple zwrócą nie oddany dług,
za mnie inny śpiewak moją pieśń dośpiewa
i być może za mnie mój wypije wróg.

Czytać mi nie dają tutaj książek żadnych
i w gitarze pękły struny dwie,
tu nie wolno wyżej, wolno tylko na dno,
słońca mi nie wolno i księżyca nie.

Do swobodnych tylu kroków mam tu prawo,
ile ich od ściany aż do drzwi,
i nie można w lewo, i nie można w prawo,
można tylko skrawek nieba zza krat, można tylko sny...

Bracie mój, gdy wreszcie w zamku klucz zazgrzyta
i gdy wdzieję własny łach na kark,
kto mnie tam uściśnie, kto mnie tam powita,
jakie pieśni spłyną z naszych warg?

Przełożył: Wojciech Młynarski