Do garów nas przypisali,
nie do szotów stworzono nam ręce,
dzieci chować, obiadu nie spalić,
no a żagle... to tylko w piosence.

Czekać wiernie na życia przystani,
czy powróci nasz żeglarz, w udręce,
w porcie kuchni, co przestrzeń ma za nic,
oczywiście - w tej białej sukience.

A nam przestrzeń się marzy i woda,
żagli płótna rozpięte nad nami,
taka zwykła żeglarska przygoda
niech nam będzie dana wraz z wami.

O nas marzą ci, co odjechali,
zostawiając beztrosko, w rozterce,
czasem może napiszą z oddali,
czy na pewno – wątpimy w to wielce.

Potem coś opowiedzą łaskawie:
"Jak zdróweczko? Co tam, nasze serce?"
Pewnie nawet położą się z nami
miłosnej oddając się gierce.

A nam przestrzeń się marzy i woda...

A gdy się role odwrócą kochani,
wy w kambuzie, a my zaś na fali,
życie rafę postawi przed wami,
los zły swój będziecie przeklinali.

Razem płynąć, wspólnie szukać dali,
w żagle chwytać, co nam się przytrafi...
Rejs przez życie, hen aż do Walhalli,
bo osobno – to każdy potrafi?

A nam przestrzeń się marzy i woda...