Gdy wodę dziś czerpała piękna Mucurita
W srebrzystym źródle się przejrzała Mucurita
Dopiero dziś się przekonała Mucurita
Że drugich takich czarnych oczu nie ma nikt

Biedna, mała, czarna Mucurita
Tylko raz spojrzała Mucurita
Mało czasu miała Mucurita
Bo do domu trzeba wracać już

Mucurita miała we wsi chatkę małą
A w tej chatce czterech braci wciąż płakało:
"Mucurita, czemu karmisz nas tak mało?
Każdy z nas tortillę całą chciałby zjeść!"

Więc już od rana nosi wodę Mucurita
Orzechy z palmy zrywa biedna Mucurita
I tylko pot ociera z czoła Mucurita
Bo kocha swoich małych braci tak jak nikt

Gdy szła po wodę co dzień rano Mucurita
To Diego ciągle wołał za nią: "Mucurita!
Gdy chcesz, poniosę twoje dzbany, Mucurita
To nawet dla mężczyzny byłby wielki trud"

Próżno prosił Diego, Mucurita
Przeszła obok niego, Mucurita
"Powiedz mi, dlaczego, Mucurita
Nie pozwalasz, abym wziął ten dzban?"

"Mucurita, kończysz dziś piętnastą wiosnę
Nie obejrzysz się, jak bracia wnet dorosną
Mucurita, a co robić będą chłopcy
Kiedy oczy twoje stracą czarny blask?"

"Urody twojej bardzo szkoda, Mucurita
A drugi raz nie będziesz młoda, Mucurita
Więc chociaż jeden dzbanek podaj, Mucurita" -
Lecz ona szybko odwróciła głowę w bok

Mucurita, mama za mąż by ją dała
Żeby tylko chciała piękna Mucurita
Mucurita tylu wielbicieli miała
Żeby na nich choć spojrzała - ależ skąd!

I tylko biedna, mała, czarna Mucurita
Wciąż dla swych braci pracowała, Mucurita
A słońce rano ją budziło: "Mucurita
Do pracy trzeba wstawać, już najwyższy czas!"

Mucurita, Mucurita!