Na niebie kłębią się chmury,
za nimi ukrył się księżyc,
za nimi gwiazdy schowane,
ciemności okryły ziemię.

Spać niemowlęta nie mogą,
w popłochu zwierzyna bieży,
a wszystko to uczyniła
gorąca krew Izabeli.

Jedyną siostrę zabiła
z miłości do księcia wielkiej,
zabiła ją ciemną nocą
ukryta wśród zasłon ciemnych.

Zabiła, aby w jej łożu
jej mężem też się podzielić.
Don Diego myśli, że swoją
kochaną Donxivę pieści.

Lecz oto zrywa się z łoża,
ażeby cuda obwieście:
-Piętnaście lat moją żoną,
dziewicą wciąż jednak jesteś!

Twa kibić jak smukła trzcina,
różami przybrane piersi!
-Zabiłam siostrę jedyną
ukryta wśród zasłon ciemnych.