Dobrze ją znam, a właściwie znałem
I dlatego czuję żal
Że kiedy odszedł on,
właściwie zapomniałem,
że to Ona czuje strach
Odwróciliśmy się od niewygodnych pytań
Tłumacząc, że dajemy czas
Nie obchodzi mnie jak bardzo jest rozbita,
bo Ona gaśnie pośród nas.

Powiedz jej powiedz jej jedno słowo
Ona musi żyć, musi żyć, żyć na nowo.

Stoją obok niej, trzymają się sukienki
I nie wiedzą, czemu nikt
Nie podchodzi i nie śpiewa im piosenki,
którą śpiewał kiedyś on
Szuka naszych słów,
jak spragniona wody.
By ugasić w sobie ból
Trędowatość jej okupują lody,
których nie roztopi chłód.