Porwaliśmy się na zdobycie wielkich gór, herosi z dawnych lat służyli nam za wzór. Przez niebotyczną grań pięliśmy długo się, niejeden odpadł tam, znajdując w dole śmierć. Po drodze hulał wiatr i sypał w oczy śnieg, paraliżował strach, odbierał zmysły lęk. Lecz nie ustawał nikt, nawet w godzinie złej, zaciskał pięści i śmiechem wołał: Hej! Przepięknie jest, i tylko tlenu mniej... A prowadziły nas Nadzieja, Wiara, Złość, bo tam na dole Zła naprawdę było dość. I warto było iść, do góry wciąż się piąć, by sobą wreszcie być, by przestać karki giąć. I w czas wędrówki tej, był każdy z nas jak brat, choć nie obyło się bez wiarołomnych zdrad. Lecz nie ustawał nikt, nawet w godzinie złej, zaciskał pięści i ze śmiechem wołał: Hej! Przepięknie jest, i tylko tlenu mniej... Aż po tysiącach prób, przez przeraźliwą biel, opłacił się nasz trud - osiągnęliśmy cel. Czuliśmy bicie serc i pod stopami szczyt, gdzie pewne było, że przed nami nie był nikt. Lecz nie odezwał się tym razem żaden śmiech, bo wszyscy padli tu, zajadle łapiąc dech. I dziwny jakiś był zwycięstwa słodki smak, minęło parę chwil, aż ktoś wychrypiał tak: Przepięknie jest, i tylko tlenu brak... Przepięknie jest, i tylko tlenu brak...

Porwaliśmy się n[C]a zdobycie wielkich g[D]ór, herosi z dawnych [h] lat służyli nam za w[e]zór. Przez niebotyczną g[C]rań pięliśmy długo[D] się, niejeden odpadł[h] tam, znajdując w dole[e] śmierć. Po drodze hulał [C]wiatr i sypał w oczy ś[D]nieg, paraliżował st[h]rach, odbierał zmysły l[e]ęk. Lecz nie ustawał n[C]ikt, nawet w godzinie[D] złej, zaciskał pięści [h]i śmiechem wołał: Hej[e]! Prze[C]pięknie je[D]st, [e]i tylko tlenu mn[H]iej... A prowadziły nas Nadzieja, Wiara, Złość, bo tam na dole Zła naprawdę było dość. I warto było iść, do góry wciąż się piąć, by sobą wreszcie być, by przestać karki giąć. I w czas wędrówki tej, był każdy z nas jak brat, choć nie obyło się bez wiarołomnych zdrad. Lecz nie ustawał nikt, nawet w godzinie złej, zaciskał pięści i ze śmiechem wołał: Hej! Przepięknie jest, i tylko tlenu mniej... Aż po tysiącach prób, przez przeraźliwą biel, opłacił się nasz trud - osiągnęliśmy cel. Czuliśmy bicie serc i pod stopami szczyt, gdzie pewne było, że przed nami nie był nikt. Lecz nie odezwał się tym razem żaden śmiech, bo wszyscy padli tu, zajadle łapiąc dech. I dziwny jakiś był zwycięstwa słodki smak, minęło parę chwil, aż ktoś wychrypiał tak: Przepięknie jest, i tylko tlenu brak... Przepięknie jest, i tylko tlenu brak...