Powoli szli, uprzejmie, cichutko, mijali drzwi. Powoli szli, stawali na krótko dzień czekał vis-a-vis. Deszcz się posmuci nocą wiatr pokłoni, kwiaty i wnuki tęsknią do ich dłoni, któż ich tajemnice zna jak oni? Najlepiej wie… Kto na ślubnym kobiercu stanie, dzieci będzie miał moc. Kto popłynie gdzieś na dywanie w tysiąc i pierwszą noc? Komu niebo jak wielka szafa, będzie stale nad czołem śnić? Kto w swym cieniu wciąż będzie człapał, komu czarna nić? Kogo spotka sam Pan Bóg stary, który raz na sto lat, brał parasol i okulary, schodził zwiedzać świat? Powoli szli, uprzejmie, cichutko, mijali drzwi. Powoli szli, stawali na krótko, dzień czekał vis-a-vis. Może są jeszcze za ostatnim rogiem, może zostali gdzieś wspomnieniem dłoni? A może on był właśnie starym Bogiem i z Olimpu zszedł? Kto na ślubnym kobiercu stanie, dzieci będzie miał moc. Kto popłynie gdzieś na dywanie, w tysiąc i pierwszą noc? Komu niebo jak wielka szafa, będzie stale nad czołem śnić? Kto w swym cieniu wciąż będzie człapał, komu czarna nić? Kogo spotka sam Pan Bóg stary, który raz na sto lat, brał parasol i okulary, schodził zwiedzać świat?  

Powoli szli, uprzejmie, cichutko, mijali drzwi. Powoli szli, stawali na krótko dzień czekał vis-a-vis. Deszcz się posmuci nocą wiatr pokłoni, kwiaty i wnuki tęsknią do ich dłoni, któż ich tajemnice zna jak oni? Najlepiej wie… Kto na ślubnym kobiercu stanie, dzieci będzie miał moc. Kto popłynie gdzieś na dywanie w tysiąc i pierwszą noc? Komu niebo jak wielka szafa, będzie stale nad czołem śnić? Kto w swym cieniu wciąż będzie człapał, komu czarna nić? Kogo spotka sam Pan Bóg stary, który raz na sto lat, brał parasol i okulary, schodził zwiedzać świat? Powoli szli, uprzejmie, cichutko, mijali drzwi. Powoli szli, stawali na krótko, dzień czekał vis-a-vis. Może są jeszcze za ostatnim rogiem, może zostali gdzieś wspomnieniem dłoni? A może on był właśnie starym Bogiem i z Olimpu zszedł? Kto na ślubnym kobiercu stanie, dzieci będzie miał moc. Kto popłynie gdzieś na dywanie, w tysiąc i pierwszą noc? Komu niebo jak wielka szafa, będzie stale nad czołem śnić? Kto w swym cieniu wciąż będzie człapał, komu czarna nić? Kogo spotka sam Pan Bóg stary, który raz na sto lat, brał parasol i okulary, schodził zwiedzać świat?