Antonina, którą w skrócie Tolą zwą.
Antonina wlała gorycz w duszę mą.
Prosiłem ją: ”Tolu, ty mi szczęście stwórz”.
Nosiłem jej róż, u drzwi jej stałem zórz.

A ta Tola wolała Anatola,
bramkarza od futbola z Tarnopola.
Mądra Ola radziła Toli: „Hola,
to nie dla ciebie rola taka dola.
Z Anatola jest lekkomyślny Polak,
lowelas, żigolak, żuan don”.
A ta Tola, a ta Tola
nie słuchała, powtarzała
„Tylko on, Tylko on”
A ta Tola, a ta Tola
nie słuchała, powtarzała
„Tylko on, Tylko on”

Nim rok minął, już na Tolę cios ten spadł.
Nim rok minął, Anatolek prysnął w świat.
Nim rok minął, ja suszyłem łez jej ślad
i ciała jej kwiat kultywowałem ja rad.

A ta Tola wspomina Anatola,
bramkarza od futbola z Tarnopola.
"Dobra wola nie starczy" - mawia Tola
Dotrzymać czynom pola Anatola
Aureola dokoła Anatola
zaćmiła moich pieszczot skromny blask
A ta Tola, a ta Tola
o nim śniła mnie skąpiła
swoich łask, swoich łask
A ta Tola, a ta Tola
o nim śniła mnie skąpiła
swoich łask, swoich łask