Wmawiają w nas, że nie ma większej cnoty,
Niż kroczyć śladem ludzi wielkich duchem,
Żyć w norze, z kupą ksiąg i pustym brzuchem.
Ja nie mam na to zdrowia i ochoty,
Niech takie życie wiedzie, kto ma chęć,
Co do mnie, przyznam się, że mam go dość.
I bardzo bym się dziwił, gdyby ktoś
Na takim wikcie wyżył przez dni pięć.
Na diabła wolność, gdy masz głodny być!
Tylko w komforcie można mile żyć!

Odważni podróżnicy całe życie
Szukają w świecie guza, żeby potem
Burżuje mogli w książkach czytać o tem.
Ja na to wszystko kicham, jak widzicie.
Przypatrzcie im się, jak wieczorem drżą,
Gdy z zimną żoną milczkiem idą spać,
Nic nie chcą słyszeć, widzieć, ani znać,
I beznadziejnie patrzą w przyszłość swą.
Z takiego szczęścia, jakże nie mam kpić,
Tylko w komforcie można mile żyć!

Zdarzyło się przed laty dosyć wielu,
Żem sławie i wielkości dał się złudzić.
Widziałem potem z bliska takich ludzi,
I rzekłem sobie: zmykaj przyjacielu,
Bo bieda, prócz mądrości, daje złość,
Odwaga – fiasko, gorycz – spadek sił;
Przypuśćmy, żeś już w biedzie mędrcem był,
To przestań na tym, już tych cnotek dość,
Nie mędrkuj dłużej, prostą drogą idź,
Tylko w komforcie można mile żyć!