Płynie rzeka wąwozem jak dnem koleiny              e
Która sama siebie żłobiła                          e
Rosną ściany wąwozu, z obu stron coraz wyżej       C
Tam na górze są ponoć równiny                      C D G
I im więcej tej wody, tym się głębiej potoczy      a e
Sama biorąc na siebie cień zboczy                  C B0 H
Piach spod nurtu ucieka, nurt po piachu się wije   e
Własna w czeluść ciągnie go siła                   e
Ale jest ciągle rzeka na dnie tej rozpadliny       C
Jest i będzie, będzie jak była                     C D G

Bo źródło                                          e
Bo źródło                                          a
Wciąż bije                                         C B0 H (e e9 H)

A na ścianach wysokich pasy barw i wyżłobień
Tej rzeki historia, tych brzegów
Cienie drzew powalonych, ślady głazów rozmytych
Muł zgarnięty pod siebie wbrew sobie
A hen, w dole blask nikły ciągle ziemię rozcina
Ziemia nad nim się zrastać zaczyna
Z obu stron żwir i glina, by zatrzymać go w biegu
Woda syczy i wchłania lecz żyje
I zakręca, omija, wsiąka, wspina się, pieni
Ale płynie, wciąż płynie wbrew brzegom

Bo źródło
Bo źródło
Wciąż bije

I są miejsca gdzie w szlamie woda niemal zastygła  e
Pod kożuchem brudnej zieleni                       e
Tam ślad, prędzej niż ten kto zostawił go, znika   C
Niewidoczne bagienne są sidła                      C D G
Ale źródło wciąż bije, tłoczy puls między stoki    a e
Więc jest nurt, choć ukryty dla oka                C B0 H
Nieba prawie nie widać, czeluść chłodna i ciemna   e
Niech się sypią lawiny kamieni                     e
I niech łączą się zbocza bezlitosnych wąwozów      a e
Bo cóż drąży kształt przyszłych przestrzeni        a e
Jak nie rzeka podziemna                            C B0 H
Groty w skałach wypłucze                           a
Żyły złote odkryje                                 e

Bo źródło
Bo źródło
Wciąż bije.

Plynie rzeka wawozem, jak dnem koleiny e
Ktora sama siebie zlobila
Rosna sciany wawozu, z obu stron coraz wyzej C
Tam na gorze sa ponoc rowniny D G
I im wiecej tej wody, tym sie glebiej potoczy a e
Sama biorac na siebie cien zboczy... a Ezm7 H
Piach spod nurtu ucieka, nurt po piachu sie wije e
Wlasna w czelusc ciagnie go sila
Ale jest ciagle rzeka na dnie tej rozpadliny C
Jest i bedzie, bedzie jak byla D G
Bo zrodlo, bo zrodlo wciaz bije e a C Ezm7H

A na scianach wawozu pasy barw i wyzlobien
Tej rzeki historia, tych brzegow
Slady glazow rozmytych, cienie drzew powalonych
Mul zgarniety pod siebie wbrew sobie
A hen, w dole blask nikly ciagle ziemie rozcina
Ziemia nad nim sie zrastac zaczyna...
Z obu stron zwir i glina, by zatrzymac go w biegu
Woda syczy i wchlania, lecz zyje
I zakreca, omija, wsiaka, wspina sie, pieni
Ale plynie, wciaz plynie wbrew brzegom
Bo zrodlo, bo zrodlo wciaz bije

I sa miejsca, gdzie w szlamie woda niemal zastygla
Pod kozuchem brudnej zieleni;
Tam slad, predzej niz ten, co zostawil go, znika
Niewidoczne bagienne sa sidla
Ale zrodlo wciaz bije, tloczy puls miedzy stoki
Wiec jest nurt, choc ukryty dla oka!
Nieba prawie nie widac, czelusc chlodna i ciemna e
Niech sie sypia lawiny kamieni!
I niech lacza sie zbocza bezlitosnych wawozow a e
Bo coz drazy ksztalt przyszlych przestrzeni a e
Jak nie rzeka podziemna? C Ezm7 H
Groty w skalach wyplucze, zyly zlote odkryje a e
Bo zrodlo, bo zrodlo wciaz bije