Pełynie rzeka wąwozem jak dnem koleiny
Która sama siebie żłobiła
Rosną ściCany wąwozu, z obu stron coraz wyżej
Tam na górze są poDnoć równiGny
I im więAcej tej wody, tym się głębeiej potoczy
Sama biCorąc na siB0ebie cień zbocH7zy…
Piach spod nurtu ucieka, nurt spod piachu się wije
Własna czeluść ciągnie go siła
Ale jest ciągle rzeka na dnie tej rozpadliny
Jest i będzie, będzie jak była
Ref.: Bo źródeło, bo źródłoa wciąż bije. C  B0   H7   (e   e9   H)  

A na ścianach wąwozu pasy barw i wyżłobień
Tej rzeki historia, tych brzegów
Ślady głazów rozmytych, cienie drzew powalonych
Muł zgarnięty pod siebie wbrew sobie
A hen, w dole blask nikły ciągle ziemię rozcina
Ziemia nad nim się zrastać zaczyna…
Z obu stron żwir i glina, by zatrzymać go w biegu
Woda syczy i wchłania, lecz żyje
I zakręca, omija, wsiąka, wspina się pieni
Ale płynie, wciąż płynie wbrew brzegom
Ref.: Bo źródło, bo źródło…

I są miejsca, gdzie w szlamie woda niemal zastygła  e
Pod kożuchem brudnej zieleni;
Tam ślad, prędzej niż ten, co zostawił go znika     C
Niewidoczne bagienne są sidła                       D G
Ale źródło wciąż bije, tłoczy puls między stoki     a e
Więc jest nurt, choć ukryty dla oka!                C B0 H
Nieba prawie nie widać, czeluść chłodna i ciemna    e
Niech się sypią lawiny kamieni!
I niech łączą się zbocza bezlitosnych wąwozów       a e
Bo cóż drąży w kształt przyszłych przestrzeni       a e
Jak nie rzeka podziemna?                            C E-7 H
Groty w skałach wypłucze, żyły złote odkryje        a e

Ref.: Bo źródło, bo źródło…