Dis0 A0 C0 H7

On ją dostrzegł nagle, ona go dojrzała              e C0
I świat im zniknął z oczu, jak z dmuchawca puszek.  C0 e C H7 (H6)
Ciało – jak powietrza – zapragnęło ciała            e C0
I czujnie się jęły obwąchiwać dusze.                Dis0 H7 e E7

Tyle niepewności i odwagi tyle!                     a e
Żadne nie wiedziało, że tylko przez chwilę…         H7 e H e

Liczyli razem gwiazdy, biedronki i ptaki,           a H0 E7
Bo na siebie liczyć nie śmieli na razie.            a H0 E7
Każdy gest – sygnałem, każdy uśmiech – znakiem,     a H0
Los – szyderczym szyfrem, astrologią wrażeń.        a H0 E7

Tyle prawd przewrotnych i tajemnic tyle!            F a
Żadne nie wiedziało, że tylko przez chwilę…         F a Dis0 A0 C0 H7

Aż wręczył jej tulipan: prężny, łebski, gładki,
Purpurą nabrzmiały, jak płonącym mrokiem.
A ona na to róży rozchyliła płatki,
By spłynęły po nich życionośne soki.

Tyle tkliwych lęków w nieuchronnej sile!
Żadne nie wiedziało, że tylko przez chwilę…

Misterium energii – wulkan, błyskawice,
Szramy po pazurach i chwalebne sińce;
Zachłanną bachantkę skrzesał z bladolicej,
Ona – z trubadura – swego barbarzyńcę.

Tyle zapamiętań i przebudzeń tyle!
Żadne nie wiedziało, że tylko przez chwilę…

Gniazdo i pisklęta, spełnione pragnienia,
Uznali więc, że teraz stać ich już na wszystko:
Za dnia naprawiali usterki istnienia,
Nocą przy kominku strzegli paleniska.

Tyle dobrej woli, próżnych trudów tyle!
Żadne nie wiedziało, że tylko przez chwilę…

On ją zaczął zdradzać, choćby i w marzeniach,
Ona drżała – czując cudzych oczu dotyk…
Czas im siebie skąpił na wspólne olśnienia,
W bitwy się zmieniały codzienne kłopoty.

Tyle w nich oskarżeń i winy w nich tyle!
Żadne nie wiedziało, że tylko przez chwilę.

I dopadł ich spokój. Ani się spostrzegli –
Już grzali zziębłe stopy, choć wygasł kominek.
I jeszcze z nawyku stare kłótnie wiedli,
Gdzie miłość błądziła, jak zbędny przecinek.

Tyle niespełnienia i przesytu tyle!
Ale już wiedzieli, że tylko przez chwilę…

Aż jemu się zmarło i ona w ślad za nim
Odeszła między gwiazdy, ptaki i biedronki.
Wszak byli na wieczność w sobie zakochani,
Nie cierpiąc nawet w kłótniach najkrótszej rozłąki.

Tyle było życia – konania w nich tyle…
Ani nie poczuli, że tylko przez chwilę.             F a Dis0 A0 C0 H7 (e)