"Poczęty pośród szkarłatnych wodospadów.
Byłem słaby, jednak uświęcony.*
Umarły dla świata. Żywy by odbyś podróż.
Pewnej nocy śniłem o usychającej białej róży,
Tonący nowonarodzony, samotność życia.
Wyśniłem całą mą przyszłośś. Na nowo przeżyłem przeszłośś.
I widziałem piękno bestii."
Gdzie podziały się wszystkie uczucia?
Dlaczego ucichł śmiech?
Dlaczego jestem kochana tylko gdy znikam?
Zanikła w czasie by błogosławiś dziecko
Myśl o mnie długo by stworzyś wspomnienie
Przyjdź uświęciś dziecko raz jeszcze.
Jak mogę kiedykolwiek jeszcze czuś?
Czy dostając szansę powróciłabym?
Nigdy w życiu nie czułam się tak samotna
Gdy piłam z kielicha odmierzającego mój czas
Kropla trucizny w tym kielichu Mężczyzny
Wypicie oznacza pójście lewą ścieżką.
Gdzie podziały się wszystkie uczucia?
Czemu najbardziej śmiertelny grzech jest by kochaś, jak ja kochałem Ciebie?
Teraz nie uświęcony, stęskniony w czasie,
Uwolniony wkrótce od trosk, od ludzkiego bólu.
Moja opowieśś jest najbardziej gorzką z prawd:
Czas daje nam tylko ziemię i pył, i ciemny, cichy grób.
Zapamiętaj, moje dziecko: Bez niewinności krzyż jest tylko żelastwem,
Nadzieja tylko iluzją a Dusza Oceanu niczym prócz imienia...
Dziecko błogosławi Cię i zatrzyma na zawsze

* w oryginale : ,,yet not unblessed'' czyli dosłownie ,,jednak nie nieświęcony" ; przetłumaczyłem jako ,,jednak uświęcony" co chyba lepiej brzmi niż ,,nie nie uświęcony".