tułaczy los raz wtóry pisany królowej -
wciąż nikomu nieznane słowa na jej grobie
łódź jak grzechów wyznanie płynąca w dół rzeki
mistrz zagadek odkrywa najgłębsze sekrety

tułaczy los raz wtóry królowi pisany -
mewa ciśnięta w błoto ze skrzydłem złamanym
wędrowiec na szlaku zbłąkany i sam
prawda niegdyś znana - stalą ostrzy się stal

moją jest ziemia i w kamieniu miecz
dla mnie tron tłumów bożyszcza
dość jednej chwili a w proch zmienią się
czy tułacza los znów zdołam znieść?

błądząc w strzelistych pałacach
wszystkim prócz siebie rządzę
gdy mej nocy nadchodzi kres

wonna róża warta stokroć więcej niż ja
żebrak kaleki więcej ma w sobie męstwa
odbiciem moim - odziany w biel czart
oczyść swą duszę
i kim byłem się stań