eksplozja, popędziłem nad potok jako zbawiciel

przygotowałem statek, zmówiłem modlitwę, gdyż byłem pełen obawy

gwiazda dnia rozbłysła, a strumień płynął

jaskry – jaskry muchy wymierają

lecz dziś jestem tu by ocalić muchy, tyle ile jest to możliwe

na statku, zdeterminowany, w obu dłoniach dzierżę liny

wyrzucam je w głębinę rzecznego koryta i usiłuję ocalić muchy przed głodnym łososiem

w miejscu, gdzie również walczą o życie z prądem rzeki i wodą

w świetle dnia

najwyższy czas powrócić na pokład,

sam zaczynam tracić oddech w walce z falami,

potrzebuję cudu, by zatopić grzechy

miotam się, by nie wypaść za burtę, by dobić do brzegu i ocalić też siebie

leżę na ciepłej, przybrzeżnej, skale i pozwalam jej osuszyć me ciało

wyrzucam siebie w głębinę rzecznego koryta i usiłuję ocalić muchy przed głodnym łososiem

w miejscu, gdzie również walczą o życie z prądem rzeki i wodą

powiew wiatru przeszywa mą przemoczoną jaźń

wybawca ośmiela się, gdy czuje jak najsilniejszy nurt swobodzi jego łódź, a brzeg stopniowo przybliża się

stąpa jednocześnie po rzeki brzegu i dosięga morza głębin, ratuje muchy skazane tu na śmierć

zbawia samego siebie

toczy się odwieczna wojna bez krzty pokoju

lecz musi się ktoś poświecić

dni są długie