Sowie źrenice, jak czarne księżyce            a F
W ognistych pierścieniach wysyłam w mgławice  d6 a E
Trwożliwych szelestów mysiego protestu        F d6
Przed życiem,                                 a
Któremu na imię bezkresny jest przestwór.     a E a

W spazmach i splotach najlichsza istota
Wypełnia swój los parabolą żywota
I gasnąc przepada wśród świateł miriadów -
Maskota
Potęgi, co Stwórcą nazywa się Ładu.

Chaos nade mną i chaos pode mną
Dla wszystkich prócz mnie jest mozaiką tajemną
Ukrytych zamiarów, przeznaczeń i czarów
Gdy ciemność
Pochłania jednako i plebs i Cezarów.

Widzę człowieka, jak cały w wypiekach
Powiada: nam mądrym się trzymać z daleka,
Bo w czasach przejściowych kto przysiąc gotowy
Co czeka
Strażników wartości, cnót ponadczasowych?

Lub słyszę chłystka, co na to się ciska:
My mądrzy wszystkiemu przypatrzmy się z bliska;
Wszak w czasach chaosu zwykł żądać lud stosów,
A iskra
Mądrości odmieni być może bieg losu.

Idę więc do nich i mówię, że czas             a F
Jest zawsze przejściowy, a chaos jest w was!  d6 a E
I za to sądzili - i za to spalili.            F d6
Stos zgasł...                                 a E
Dokładnie w od zawsze pisanej mi chwili.      a F a F a F