Idą na Londyn! Idą purytanie!                    e
Siłą ich czystość czyli lęk przed grzechem.      e
Lęk rodzi wściekłość, a wściekłość – powstanie;  e
Idą pokonać chrześcijan – chrześcijanie.         e
Mgłą dysząc zamiast oddechem.                    C D E

Broni się grzeszny król i pomazaniec.
Nie tyle władzy żal mu, co zasady.
Żal płynie z winy, a z winy – kajanie.
Lecz nie kajania pragną purytanie:
Muszą dowody mieć – zdrady.

Dowodem – zdrada. Ów zdrajca zdradzony           a G a G a
Przez własne siły (te, na które liczył).         a G a G a
Nie może przecież zachować korony,               a G a G a
Skoro przez Boga został osądzony,                a G a G a
I sądzą go jego stronnicy.                       F G A

Jak zwykle chaos jest przy tym i zamęt,
Ulica prawdę waży i rozdziela,
O swoją przyszłość troszczy się parlament,
Skazaniec łzawy szkicuje testament –
Z myślą o losie Cromwella.

Turla się głowa królewska pod stopy.
Sprawiedliwości stało się więc zadość.
Dla zniewolonej wzór to Europy:
Szafot wszak w końcu biskup sam pokropił
I wielka nastała radość!

Wszystko to rankiem nadziei i wiary,
Gdy strach i skrucha były zmian motorem.
Wieczorem Cromwell rozpędza parlament,
Sam się mianuje Lordem Protektorem:
Ofiara własnej ofiary.

Idą na Londyn! Idą purytanie!                    e