Na terra onde no océano infinito
É vencido quen rexe as estacións
Na terro dos fríos regatos
E montes de tépedas néboas
Alzouse máis aló da memoria
O que porta a luz
Que guía nas tebras
A Hoste Antiga dos Sennome

Foi nado co escintilar primeiro
Da lúa nova de inverno
O que é venerado no silencio
De máxicas e arcanas pedras
E con el virán axiña
Novos tempos para os calados
Para aqueles que espreitan na soidade
De camiños sen destiño

Xa se escoitan en cumios vales
Son de tambores e de gaitas
De zanfonas e máis de harpas
Dos Pobos do Oeste preparándose
Para o Espertar...