Na noite escura
na que me sumerxo, indiferente
cara sonos fuxitivos de espellismos e conceptos
adquiridos na sen razón abafante
do cosmos (im)perfecto.

Ollo cara as imaxes que estrelas
xa mortas e lonxanas trazan con azarosa precisión
nun firmamento de laranxos, toxos e negros fentos
tentando inscribir o meu ser
no universal espírito da inconsciencia humana.

Gravo a lume nas cerdeiras e carballos
runas de intrincados significados e crípticas mensaxes
arcanos que os novos non comprenden
e os antergos xa non lembran;
cheiro de ósos consumíndose nun lume de murchas ladaíñas.

Todo o vivido tórnase insignificante
neste intre no que o tempo parece deterse
utopías de ollos danzantes que espreitan
cara o río que se perde no pasado
e que na fervenza se disolve en Nada.