Na noite da ialma que esperta fria
Entre tremores de angustiosas premonicións
Vexo a nada da existencia entre sons difusos
E inconexas lembranzas que non vivin
Busco nos vellos e desfeitos grimorios
Neste breve e infinito momento de desacougo
Lendas e historias cos que adormecen aos nenos
Mais non atopo placebos, só máis labirintos
E érgome cara a luz negra da lúa nova
E vexo o meu reflexo na iauga queda
Que se perde nas ondas imaxinarios
Do meu ser inexistente