Na noite de meigallos e akelarres
Que risas desfigurados e bébedas
De vellas noxentas e sabias
Alumea o mâxico lume
Retortas ârbores mortas
Que o sendeiro neboento atravesa
Sangue que molla a terra
Envelenada con intrigas sen senso
No cruce de camiños
Que as antergos alumearon co temor
De sacrificios de eternas promesas
E inmortais sûplicas
Rabuñan as unllas
E remoen os dentes
Que as harpias sen tempo
Empregan en blasfemas letanias
Do Escuro