Vexo árbores moribundas no templo baixo as estrelas
Premonicións de prantos e arrepíos na hora onde
Cegos os ollos ríos e fervenzas tinguiranse de vermello

Chegados son os tempos onde os vellos deuses
Son sacrificados polo ferro e a industria
Onde os vellos mitos, as vellas crenzas
Son desterrados polo fastío e as ansias de novidade

Vexo devastados os lameiros onde agora pace o gando
Infectas as hortas e os labradíos prantados baixo o sendeiro
Da Branca Dama que marca o noso ciclo, o noso devir.

Que a miña lápida sexa o último reducto
Onde se refuxien os derradeiros amantes
Soen a choiva, os lóstregos e os ventos
Nun cántico de cálida saudade no meu adeus.