Colto polas rúua escuras
Alumeadas pola choiva que enfeitiza
As pedras labradas no silencio
De música de cinsas que se esvaen
Cultivo o baleiro nesta vida
Onde a nada reina con sinxela
Decadencia de futuras promesas
E a fraga acolle a miña ialma
Non pregunto, pois non me gustan
As respostas que os defensores
Do Eterno Destiño claman
Coma verdades velenosas e brancas
A choiva que como bágoas
Molla o meu pensamento
Agocha o coñecemento
Que se derrama inexorable
No ignorancia...