Znowu przyszłam na keję zda się jakby to wczoraj
morza zimne milczenie, w zgiełku głosów szept:Błękitna moja!
Gdziekolwiek będę, na wachcie sam w noc czarną czy w portowym gwarze,
i Ty tam będziesz, a w oczach obraz Twojej twarzy

Ile jeszcze razy będę przyłazić w to puste miejsce,
wlepiać wzrok w toń i marzyć, że czas przyśpieszył i zejdziesz
zaraz po trapie, prościutko w moje ramiona,
i powiesz trzy słowa wytęsknione: Jestem, Błękitna moja!

A ja dla Ciebie założę tę suknię niebieską jak pamięć
i za rękę powiodę tam, gdzie nas nawet wiatr nie znajdzie.
Ty otrzepiesz sól z dłoni, jej resztki scałujesz z mych oczu
i wypłyniemy oboje na morze słodkich powrotów

Wieści brak znieść coraz trudniej, echo słów już słabo grzeje
A jeszcze ci wszyscy ludzie uparli się by mi zabrać nadzieję:
Marynarz? Uu, to w każdym porcie dziewczyna!Uśmiecham się i ściskam w dłoniach
wiarę w to, że jakoś wytrzymam, aż wpłyniesz do portu w moich ramionach.

A ja dla Ciebie założę tę suknię niebieską jak pamięć