Obwisły żagle, nie skrzypią już reje,
żywego ducha nie ma na pokładzie.
Nad gładkim morzem wiatr nawet nie wieje,
a martwy księżyc poświatą się kładzie.

W cmentarnej ciszy i głuchej pustaci,
jak płomyk blaskiem gasnącym się tlący,
bezradny kompas, który igłę stracił:
on Flying Dutchman Żeglarz Latający.

Samotnie żegluje przez czasu odmęty,
nie ma gdzie rzucić okrętu kotwicy,
nic go nie prowadzi przez szlak życia kręty
tragicznego kochanka Wielkiej Niedźwiedzicy,
tragicznego kochanka Wielkiej Niedźwiedzicy.

Daleko pozostały jego lądy i morza,
mija gwiazd miliony zgubione w mgławicach
i żegluje w bezkresnych Wszechświata przestworzach,
on i jego kochanka Wielka Niedźwiedzica,
on i jego kochanka Wielka Niedźwiedzica.

W cmentarnej ciszy i głuchej pustaci,
jak płomyk blaskiem gasnącym się tlący,
bezradny kompas, który igłę stracił:
on Flying Dutchman Żeglarz Latający.

Zagasły wszystkie słońca, znikły gwiazd roje,
czas im przestał płynąć, choć wieki mijają.
Wkoło pusto i cicho, i tylko ich dwoje:
on i jego kochanka pulchra Ursa Maior,
on i jego kochanka pulchra Ursa Maior.