Nie płaczcie po nas, brzozy
W cieniu waszym był nasz dom
Nie lamentujcie złociste pola
Wasz widok napawał serca dumą
wspomnijcie nas jeno czasem
Gdy wiatr o dawnych dniach zaśpiewa
Wspomnijcie nasze ścieżki dawne
Gdy wędrowiec o drogę spyta

I śmiech nasz ostanie się śród was
I może ktoś, kiedyś go usłyszy
Ktoś pomyśli o tych pięknych dniach,
których świadkiem wy byliście
I żyć będziem dalej w was
A z nami szczęście nasze
Nawet gdy świat zapomni nas
I my zapomnimy nas samych

Nie płaczcie po nas, brzozy
Nie płaczcie złociste pola
Wspominajcie nas tylko
Kiedy sami się już znienawidzimy