z poezji w kwiatki sukienka
słońca refleksy na rękach
światłocień tańczy na skórze
pozostań taka jak najdłużej

uczyłaś mnie chodzić po wodzie
kolory z szarości wyplatać
dostrzegać niedostrzeżone
nawlekać czas i płakać

choć barwę oczu pamiętam
pryzmat twej duszy rozszczepia
na kolor wiosennej trawy
i trochę smutnego nieba

z poezji w kwiatki sukienka
słońca refleksy na rękach
nie pozwolę ci się zatrzeć
zostaniesz taka
już na zawsze