wędrujesz krawężnikiem tęczy
kosmyki włosów tną powietrze
choć wiem że mogą pokaleczyć
podchodzę bliżej jeszcze jeszcze

tak lekko granią ciągle naprzód
jakby sam lot a nie upadek.
wymijasz z buzią w pół otwartą
lekko zniesmaczoną zagładę

w sukience z przedwojennej Polski
co humor twój bezbłędnie wskaże
rozdmuchasz mnie jak tylko zechcesz
tak lekko jak za pierwszym razem

co mogę ci dać
jak dosięgnąć
ciągle nie wiem
dla tego nie kwiat
ale właśnie
pęk rzodkiewek