Piękno jest na to, żeby zachwycało –            a
Nie znam piękniejszej nad – Piękno – ojczyzny,  A A7
W której – minąwszy przeznaczeń mielizny –      d d/F
Warto zanurzyć obolałe ciało,                   G7
Pychy się wyzbyć.                               E (Esus4 E)

Grobowce Piękna – kosztowne artyzmy,
Których wieczności wzór – Piramid stałość –
Na dusze kładą tylko plamę białą
Jak bandaż kłamstwa, co owija blizny
By nie bolało.

A nad Sekwaną pochylona gałąź                   a a/H a/C a/D E
Żywa – pod blaskiem corocznej siwizny           a a/H a/C a/D E
Wspomina drzewo układane w pryzmy,              C G
Gdy Templariuszy Król spalał wspaniałość        C d
W czas wielkiej schizmy.                        E (Esus4 E)

Ściemniała belka w narożniku izby,
W której się kiedyś na Ludwiki grało,
Dobrze pamięta, choć wygięta w pałąk,
Czas, gdy Moliera psy uliczne gryzły
Z Pana pochwałą!

Tu Marsyliankę też się poznawało,
Gdy wolność tłumu obwieszczały gwizdy
I bruk paryski był – jak nigdy – żyzny,
Bo gilotyna grała, aż chrupały
Karki w bieliźnie.

Po Bonapartem ścichły echa wyzwisk,
Szańce Komuny w bieg życia wessało
I świat w bezduszną obrasta dojrzałość –
Knuty z jedwabiu, przemysł, socjalizmy –
Nabite Działo!

Ręce grabieją, wino całkiem kwaśne,
Na rękawiczki braknie mi pieniędzy
I myśl zmarznięta nie chce płynąć prędzej,
A przecież przez nią i to dla niej właśnie
Umieram w nędzy.

Więc cóż jest piękno? Wód słoneczne bryzgi?     a
Diament w popiołach? Pamięć? Doskonałość?       A7
Gdyby to tylko – byłoby za mało! –              d G7 C G7
Dusza, rozpięta raz na Krzyżu Myśli             d d/F
– Wyrazi – Całość!                              E a