Rzecz to powszechna dosyć       a
W heterogennych sferach         a
Że jemu coś się wznosi,         d
A jej się coś otwiera.          a
Czy temu winien Księżyc,        E
Czy tym się żywią dzieje -      E
Że jemu coś się pręży,          a
A jej coś wilgotnieje?          a

Choć może dość niesmacznie      d7
Zagłębiać się w te treści -     d7
Kiedy już on z nią zacznie      E7
- Ona go w sobie zmieści.       E7
I krzycząc wniebogłosy          F
W ud go pochwyci kleszcze...    C0 E
On wkrótce ma już dosyć,        a
A ona wciąż chce jeszcze.       F E7 a (E)

We wstydzie potem brodzi
I On i Ona - troszkę,
Bo przecież nie uchodzi
Znać na tym świecie rozkosz.
Bo kiedy raz jej już się
Poddało i zaznało,
To potem znów się musi
I ciągle im za mało.

A świat ten, wszyscy wiedzą,
Nie dla rozkoszy stworzon -
Bo jest wieczności miedzą,
Uprzężą i obrożą.
Kieratem i wędzidłem,
Nieodkupioną męką -
Wiedz o tym, gdy w malignie
Po rozkosz sięgniesz ręką.

Poznałem ten dylemat
I nieraz w nocy krzyczę -
Gdy sił na rozkosz nie mam,
Na wieczność już nie liczę.
Lecz żyć z nadzieją - znośnie,  F
I na nią chwile trwonię -       C0 E
Że we mnie coś urośnie          a
I znów mnie coś pochłonie!      F E7 a (E)