W szafirowe perspektywy         e a C0 e
Morze, niebo, echo gromu        e a C0 e
Płynie Odys Przenikliwy,        C G
Łzy źrenicą szuka domu.         C0 e
Wysp szmaragdy, skał świątynie  a e
Patrzą milcząc aż przepłynie.   Cis0 C H7 e

Był z Odysa, jak się zdaje,
Jebus, rabuś, zabijaka.
Branki brał, plądrował kraje
A czekała nań Itaka.
Z przebiegłości w interesach
Zyskał miano Ulissesa.

Wódz tysięcy, mąż wyniosły      C H7 C0 e
Jakich mało znały dzieje        C H7 C0 e
Kreśli w falach piórem wiosła   C H
Swoich błędów Odyseję.          e a
Ulubieniec bogów, strateg       G H
Jeden mu pozostał statek.       a C0
Jeden mu pozostał statek...     Cis0 C H7 e

A tam (jeśli wierzyć pieśni)
Wierna żona, dom w winnicy;
Niecierpliwi i obleśni
Rządzą schedą zalotnicy.
Piją wino, rżną barany –
Jeden z nich ma być wybrany.

Jak naprawdę było – nie wiem,
Może zwodzą pieśni słowa –
Słodkim łupem – bezkrólewie,
Dumna i posażna wdowa.
Mógł – zbłądziwszy w gwiazd eony –
Rabuś zostać ograbiony

Z pokus syren się ocalił,
Nie dał się zamienić w świnię
Pieśń człowieka doskonali,
Człowiek znika, pieśń nie ginie.
Tak śmiertelnik sięga szczytów
I w tym tkwi realizm mitu.
I w tym tkwi realizm mitu...

Krąży Telemacha statek
Po zatokach i cieśninach.
Czy młodzieniec znajdzie tatę?
Czy rozpozna ojciec syna?
Czy ruszając na swą Troję
Syn udźwignie ojca zbroję?

Los Odysa dróg nie skraca
Ciąży w rękach pióro wiosła –
Trzeba mieć do czego wracać,
Czego trzymać się by sprostać.
Trzeba jeszcze mieć w co wierzyć
By się z własną pieśnią zmierzyć.
Trzeba jeszcze mieć w co wierzyć...