Tyle słów namawia, żeby im zaufać;              f Gis b f
Ostrzem tnie rozumu lub pasją wybucha,          b b9/C C
Ku niebu uniesie lub o ziemię ciśnie.           b b7/Gis b6/G f (b C7)
Jednak ufać – znaczy uchylić przyłbicy          f Gis b f
Komuś, kto się mylić może lub źle życzyć;       b b9/C C
Więc na cios wystawiasz to, co najwrażliwsze.   b b7/Gis b6/G (Cis C7)
Chociaż – jeśli słowom ufać się nie daje –      Cis F0 b C7
Cóż pozostaje?                                  f b C7 f (b C7)

Tak wierzymy w miłość, kiedy się pojawi,
Życie snem nasyci i przed jawą zbawi,
A trwaniu ruch nada wzniosłym niepokojem.
Jednak kochać – znaczy połączyć się z lustrem
Które przecież zniknie i zostawi pustkę,
Jakiej nie wypełni żadna noc we dwoje.
Choć – jeśli miłości już wierzyć nie umiem –
Cóż ja rozumiem?

Na siebie liczymy, że nam starczy krzepy,       f b
By o własnych siłach przebyć świata przepych    G7 C
I mieć zeń choć tyle, co się dźwignąć zdoła.    Cis b b9 (C7)
A przecież się nieraz grunt spod stóp obsunie   f b
I siebie samego nie potrafisz unieść,           C Cis
Przed własną bezsiłą chętnie chyląc czoła.      b f C7 (b9/C C7)
Choć – jeśli na siebie nie możesz już liczyć –  Cis F0 b C7
Czyż jesteś niczym?                             f b C7 f (b C7)

Tyle wiar tym, którzy na siebie nie liczą,
Powolność nakazom płaci obietnicą
Nieziemskiej miłości, wiecznego przepychu.
Każdy zaś nakazy wypełnia jak umie
I wierzy, że wierząc – nie musi rozumieć,
Czemu krew przelewa i popioły wdycha.
Więc ów, kogo wiar tych oferta nie ruszy –
Czyż nie ma duszy?                              f b C7 f