a E a E a E a
a e a e a e a

Z punktu widzenia trupa Kozaka,               a E a E
Który w dniu śmierci miał zęby w porządku     a E a E
Jest wszystko jedno – jaka znów draka         a E a E
Grób mu rozgrzebie w ramach obrządku.         a E e a (a)

Kozak mógł jednak być komunistą               a E a E
(Powód, by dostać postrzał w tył głowy),      a E a E
Więc cóż on na to, kiedy zmartwychwstał       a E a E
Na Witkacego los pogrobowy?                   a E e a (E a)

Cała filozofia                                a E
Co żądała ofiar –                             a e
Spadła w wieczności czeluście;                a G a
I jak tu wierzyć,                             a E
Że umrzeć – to nie żyć,                       a e
Gdy zębów się ma nadmiar w uściech?           a G a (E a E a E a E a)

Zamiast szkieletu mógł być piasek w trumnie:
Sprytna sypkości śmierci aluzja;
Lecz wolę szkielet. Szkielet brzmi dumnie,
Nawet i wtedy, gdy robak mu mózg zjadł.

Nie każdy Kozak doczeka świty
Konsulów, którzy „się nie wyprą go”!
Byle się odbył cmentarny mityng
I transport prochów przez firmę RONGO.

Jedna w tym uciecha,
Że przez to wyjechał
Na Zachód – grobowy kompanek.
Ale jaki zysk w tym
Ma być dla marksisty,
Że zakopali go – w Zakopanem?                 a G a (a E a)

Może tu krzywdzę me alter ego.
Sąsiednie szczątki wołam na świadki,
Że to wbrew chceniu jest Witkacego,
Żeby spoczywał obok mej matki.

Pal sześć, kto myślał, pisał i bał się,
Czy podła czyja dusza, czy dumna –
Wie, co jest śmiercią, kto w kości zgrał się
I – co własnego ma jeszcze – to trumna.       a E e a

Wie, co jest śmiercią, kto w kości zgrał się  a E a E
I – co własnego ma jeszcze – to trumna.       a E e a (a E a)