O świcie wydmy ściągają na siebie             e
Skośną poświatę z pobliskiej pustyni          h
Co cienie kładzie na brzeg oceanu.            a h e
Słońce promieniem w wodorostach grzebie       e
Cherlawy wietrzyk o smaku brzoskwini          h
Chcąc nie chcąc łyka zdrową porcję tranu.     a h e

Dzień się rozkłada w rozpustnej spiekocie     C
Poci się blaskiem zakrzepłych kryształów      G
Ocean stoi obrócony w niebo.                  h e
Rozkwitłe w skałach wapienne paprocie         C
Zajawą cienia pęcznieją pomału –              G
Słychać, jak rośnie skamieniałe drzewo.       H7 a e

Zmierzch nad widnokres kościołem wystrzeli    e
Zawiesi miasto z płonącej tkaniny             C G
Na krótki pacierz, póki słońca zachód         c a H7 e
Falą jedwabne prześcieradła ścieli;           C
Fioletem błysną płynne seledyny,              G
Sunąc z szelestem szorstką skórą piachu.      c H a (e)

Tak czas się bawi chwilą z oceanem,           c D g
Niepomny pierwszej, nieświadom ostatniej –    Dis D7
Zawsze trafiając we właściwą strunę.          Dis D7 g (c D)
Chociaż już wszystko było powiedziane         g g7/F g6/Dis (g0/Cis)
Tyle już razy – ile ust i natchnień –         c c7/B a0 D
Powiem raz jeszcze na własny rachunek:        c H a (e)

Można żyć pięknie wierząc w życia szczerość,  e
Która ocala, lub obraca wniwecz,              h
Że nie zabraknie świtów, dni i zmierzchów     a h a (e)
Z ostatnim włącznie, po którym dopiero –      C
Jak mówią – zacznie się życie prawdziwe…      G
Chyba stęsknione za tym, które pierzchło.     c H a
Jak mówią – zacznie się życie prawdziwe…      G
Chyba stęsknione za tym, które pierzchło.     c H a (e)