Jest gdzieś takie jezioro, największy w górach ocean,
Spadają do niego gwiazdy, których nikt nigdy nie zbiera.
Za dnia nie widać głębi, drga niebieska osnowa,
Wędrują po niej czółna, wiatrem niesione słowa,
Wędrują po niej czółna, wiatrem niesione słowa.

Zimą zupełnie tam pusto, jak przed stworzeniem człowieka.
Pod popękanym zwierciadłem milczący błękit czeka.
Latem ptaki przenoszą z jednego brzegu na drugi
Pierzastą przędzę lotu, przeciągle krzyczące smugi.
Jest gdzieś takie jezioro, cudowne mądra woda,
Kropla porannej ulgi na ciężkich świata schodach,
Kropla porannej ulgi na ciężkich świata schodach.

Z wysoka patrzą kamienie, przestrzeni najwyższa władza.
Ich lodowcowe szaty pokorny podmuch wygładza.
Jest gdzieś takie jezioro, cudownie mądra woda,
Kropla porannej ulgi na ciężkich świata schodach,
Kropla porannej ulgi na ciężkich świata schodach.